RYSY – zestaw topograficzny, topografická sada, topo & map set. Najwyższy szczyt Tatr dostępny znakowanym szlakiem. Arkusze nr 1 i 2 z serii „Szczyty Tatr”. Opracowanie całości, kartografia i fotografie: Grzegorz Głazek. Warszawa Kielce 2019. Wydawcy: Master Topo, Antykwariat Górski Filar Kielce. Format 2 razy B3 w pionie (2x 33,4 x 48 cm), w foliowej kieszonce 13×25 cm.
Arkusz 1 to całostronicowe zdjęcie od strony Morskiego Oka, z liniami szlaków na Rysy i Przełęcz pod Chłopkiem, z naniesionymi uwagami i międzyczasami podejść. Na odwrocie znalazły się mapa przeglądowa 1:40 000, z dojściem do parkingów na północy i południu Tatr oraz profil szlaku i mała mapka dojazdu wokół Tatr (od Zakopanego przez Łysą Polanę po Smokowiec, Szczyrbskie Jezioro i Poprad z lotniskiem, z podaniem zasięgu słowackiej kolejki elektrycznej).
Arkusz 2 to część najdokładniejsza: zdjęcie grzędy szczytowej Rysów (sama grzęda ma na tym obrazie ok. 40 cm!) z opisem niemal każdego zakrętu szlaku i położenia łańcuchów. Z drugiej strony znajduje się mapa 1:10 000, z poziomicami co 10 m i precyzyjnie oddaną rzeźbą terenu (na podstawie najnowszych danych LIDAR, czyli lotniczego skaningu laserowego z lat 2013-2014). Mapa zawiera sporo nowych lub jeszcze mało znanych nazw, obecnych np. tylko w przewodnikach z ostatnich lat (nazwy takie zaznaczono przykładowo przecinkiem czy apostrofem przed nazwą, z objaśnieniem w legendzie mapy, na które dokładnie źródła te znaczniki wskazują). Tak samo zakodowano źródła dla licznie podanych na mapie orientacyjnych wysokości turni i przełączek. Przy czym warto zwrócić uwagę na dużą ilość nowych punktów z wysokościami przybliżonymi, oznaczonymi na tej mapie gwiazdką na końcu koty, a odczytanymi właśnie z danych LIDAR (na ogół osiągających dokładność rzędu 1 metra, choć nie jest to regułą w przypadku bardzo ostrych iglic i przełączek).
Na obu mapach i zdjęciach zaznaczono liczne międzyczasy przejść, często z podziałem na mniejsze odcinki niż mają to inne mapy turystyczne. Na zdjęciach szlaków dodatkowo zaznaczono czasy ile brakuje do szczytu (ważne, gdy ktoś podchodzi już naprawdę zmęczony). Czasy te zaczerpnięto na ogół z przewodników Józefa Nyki, są więc to czasy dla wprawnych wędrowców górskich.
Na odcinkach dróg jezdnych podano też dystanse w kilometrach. Pokazano punkty widokowe (z rozróżnieniem na szerokie panoramy i widoki węższe, ale znane z popularnych zdjęć). Naniesiono schroniska, bufety z posiłkami i ubikacje (WC lub systemu toy-toy). Wskazano miejsca, gdzie można zakupić lub zaczerpnąć dobrą wodę (ważne np. dla podchodzących od strony polskiej i nie chcących ryzykować wody ze stawów obok szlaków). Wiele punktów czy dużych zakosów na szlaku ma podaną precyzyjną wysokość, podobnie jak ważniejsze miejsca i zakręty dróg dojścia (co pozwala lepiej znosić i kontrolować „dłużyzny na szlaku”, nużące odcinki gdzie „nic się nie dzieje’ i zmęczone osoby mogą tracić motywację do sprawnej kontynuacji marszu).
Dokładna mapa obejmuje teren od wielkiego placu na Włosienicy (dawnego parkingu, dokąd dociera transport góralski, a powyżej jedyną opcją jest wędrówka piesza) poprzez Morskie Oko, Czarny Staw po szczyt Rysów oraz południową stronę, ze schroniskiem pod Wagą i Żabimi Stawami Mięguszowieckimi. Oprócz obu (polskiego i słowackiego) szlaków na Rysy dokładna mapa obejmuje również cały szlak na Przełęcz pod Chłopkiem i szlak zachodnim brzegiem najsłynniejszego tatrzańskiego jeziora, a ponadto dojście szlakami na próg Dolinki za Mnichem i stamtąd wysoko pod Szpiglasową Przełęcz i Wrota Chałubińskiego, oraz dłuższy odcinek szlaku przez Świstówkę do Doliny Pięciu Stawów Mięguszowieckich (na mapie mieści się nawet samo tamtejsze schronisko).
Dla taterników przydatne mogą być szczegóły obejmujące całość dojścia pod Mnicha czy Zadniego Mnicha, pokazujące też wiernie budowę Kazalnicy, pn. ścian Mięguszowieckich Szczytów i Cubryny, z czytelnym i wiernym (chyba po raz pierwszy w naszej kartografii) uwzględnieniem ich ścian czołowych. A ponadto budowę ścian i wierzchołków Niżnich Rysów z filarem Kopy Spadowej czy niuanse masywów Żabiego Mnicha i Żabiej Lalki. Dla zaglądających na stronę słowacką cenne będzie wierne oddanie terenu z lubianą i nasłonecznioną południową ścianą Wołowej Turni, Żabim Koniem i całym Wołowym Grzbietem.
Mapa 1: 10 000 skalą nawiązuje do najdokładniejszej dotąd wydanej drukiem mapy 1:10 000 Zarządu Topograficznego (Sztabu Generalnego) Wojska Polskiego (wydania I – III z lat 1985-1992), obejmującej tylko polski Tatrzański Park Narodowy w 14 arkuszach. Obecna mapa ma wierniej oddane poziomice i nie zniekształcony teren skalny (którego przekształcenie było chyba najsłabszym elementem owej mapy ZG WP) oraz zidentyfikowano na niej znacznie więcej kulminacji i ich nazw. Ma ona też nowszy system współrzędnych (zgodny z GPS, gdy ten dawniejszy był tzw. 1965, tzn. z innej epoki i innego systemu politycznego). W tym miejscu warto wspomnieć, że obecna mapa ma i inną dodatkową przewagę nad dotychczasową jedyną naszą mapą „dziesiątką”, gdyż równie wierne oddaje bliską granicy część słowackiej strony Tatr, tzn. na ogół nie ma na niej „cięcia jakości” mapy na samej granicy państw, tylko dopiero na rozgraniczeniu umownych arkuszy map (co jednak w jednym przypadku też stworzyło problem).
Wizualnie obecna mapa jest jednak bardziej zbliżona do przedwojennej mapy WIG 1:20 000 (Wojskowego Instytutu Geograficznego, wydania „turystycznego” z 1938 r.), będącej przez dekady dumą polskiej kartografii i bardzo precyzyjnej w oddaniu skał i poziomic. Tyle że jednak mniej dokładnej niż pozwalają na to metody współczesne oraz również mającej cięcie jakości na granicy, a ponadto w naturalny sposób zdezaktualizowanej co do infrastruktury i przebiegu szlaków.
Stan lasów i kosówki na mapach zaczerpnięto ze zdjęć napowietrznych z lat 2012-2018.
Zaznaczono wiele wodospadów, z podaniem zweryfikowanych ich wysokości (wg danych Lidar i z najnowszych przewodników). Co np. oznacza silne przesunięcie w dół wysokości Siklawy oraz wskazanie jako najwyższych (w praktyce stałych i niemal pionowych) wodospadów w Tatrach: Dymiącej Wody nad Czarnym Stawem pod Rysami oraz Ciężkiej Siklawy, rywalizujących pomiędzy sobą o palmę pierwszeństwa i wysokich na blisko 100 metrów.
Legenda i podtytuły map podane są w językach polskim, słowackim i angielskim.
Uzupełnieniem jest też profil szlaków, (na arkuszu 1) sięgający od schroniska nad Morskim Okiem do schroniska przy Popradzkim Stawie (czyli teren pokonywany wyłącznie szlakami gruntowymi).
Pod profilem znalazło się omówienie wysokości szczytu oraz krótka historia pierwszych wejść na Rysy.
Podsumowując, całość może stanowić swoisty „niezbędnik topograficzny”, jeden produkt wystarczający i do dokładnej orientacji wysoko w terenie, i do organizacji całej wycieczki z dojazdem czy powrotem z południowej strony Tatr (lub z innym urozmaiceniem powrotu, np. z przejściem przez słynną z widoków Rusinową Polanę i Wiktorówki).
Całość składa się z dwóch arkuszy B3 zadrukowanych obustronnie, w foliowym rękawie.
Komplet w wersji rolowanej.
Dostępny jest też wersja składana.
